แสดงหัวข้อทั้งหมด

FIND FOOD – FIND IT

ผู้เขียนได้ไปเทียวงาน FIND FOOD ที่ซิคนีย์มา เป็นภาคบังคับเพราะว่า ผู้เขียนเรียน cookery ต้องไปดูงาน เพราะว่าเป็นงานเกียวกับอาหาร มีสินค้า ที่เกี่ยวกับอาหารทั้งของกิน และอุปกรณ์ต่างๆ มากมาย มีแสดงที่ exhibition ถึง 5 Hall ด้วยกัน ตื่นตาตื่นใจ ใหญ่มากครับ นี่เป็นครั้งที่สองที่ผู้เขียนมาชมงานแบบนี้ ครั้งแรกเป็นงานคอมพิวเตอร์ ครั้งนี้ก็สถานที่เดียวกันครับ ก็คงเหมือนกับเมืองไทย เปรียบเสมือนเป็นเมืองทองธานี วิธีการเข้างานก็คล้ายกับงานคอมพิวเตอร์ที่เคยไปครั้งแรก มีการให้จองบัตรเข้างานผ่านอินเตอร์เน็ต คือเข้าไปในเวบไซด์ ครั้งที่แล้วผู้เขียนจองไม่ทัน ก็ต้องเสียตังค์ ครั้งนี้ก็อีหรอบเดิมเสียเงินอีกแล้ว 30 เหรียญ เพราะว่าจองไม่ได้ เค้าถามโค๊ดพิเศษ ไม่มีให้เค้าก็เลยไม่ได้เอกสารการจองออกมาก็ไปเสียเงินหน้างานเหมือนเดิม  วิธีการก็เหมือนเดิมถ้าผู้อ่านจองเข้างานผ่านเน็ต เค้าก็จะให้พิมพ์เอกสารมาฉบับหนึ่ง ที่มีบาร์โค๊ด เราก็เอาเอกสารฉบับนี้ไปที่หน้างาน แล้วก็จะยิงบาร์โค๊ดก่อนเข้างาน พร้อมทั้งเอาข้อมูลที่ท่านกรอกลงไปแล้วตอนจอง  พิมพ์ลงบัตรเข้างาน แล้วก็ให้สายคล้องคอฟรีมาหนึ่งอัน ก็เสร็จครับ  เวลาเดินเข้างาน คนเฝ้าทางเข้าก็เอาตัวยิงบาร์โค๊ด ไปยิงแถบบาร์โค๊ดที่บัตรเข้างานของท่าน แค่นี้ทางผู้จัดงานก็เก็บรายละเอียดของท่านแล้ว ว่ามาเดินในงานวันไหนบ้าง  เวลาท่านไปที่บูทไหน  ถ้าบูทนั้นมีตัวยิงบาร์โค๊ด เค้าก็ยิงมาที่บัตรเข้างานของท่าน เค้าก็ได้ข้อมูลของท่านแล้ว  ผู้เขียนไปที่บูทหนึ่งเค้าก็ขอยิงก่อนที่ผู้เขียนจะได้รับโปรชัวร์สินค้าเค้ามา   แต่ที่แน่ๆครับบางบูท ที่เป็นบูทที่ขายระบบงานร้านอาหาร  ขายกล้องที่ติดตามร้านอาหาร เชื่อมั๊ยครับ ท่านผู้อ่าน ไม่มีตัวยิงบาร์โค๊ดที่บัตรเข้างาน  ผู้เขียนรู้สึก งง มากเลยครับ ขายเทคโนโลยี่ แต่ก็ไม่ใช้เทคโนโลยี่  ผู้เขียนถามเค้า เค้าก็ งง นะครับ สรุปว่างง ทั้งคนถามและคนตอบ  แต่ที่บูทคนไทยทุกบูท แน่นอนครับ ท่านผู้อ่าน ไม่มีตัวยิงนี้หรอกครับ ใช้จดลงกระดาษอย่างเดียว  เห็นแล้วก็อดที่จะ งง ไม่ได้ว่า ทำไม่ผู้จัดงาน ที่เก็บค่าบูทก็น่าจะแพง ไม่มีอุปกรณ์พวกนี้ให้กับผู้ร่วมออกบูท เพื่อเก็บข้อมูลลูกค้า  ลองนึกภาพตามผู้เขียนนะครับ  ถ้าทุกบูทมีตัวยิงนะครับ   แล้วคนที่เข้างานก็ถูกยิง ยิงบาร์โค๊ด นะครับ ตั้งแต่ทางเข้าแล้วนะครับ  หมายความว่า ตัวระบบทราบแล้วว่ามีคนนี้เข้าไปในงาน  นึกต่อนะครับ ถ้าคนนี้ไปที่บูทไหน แล้วก็มีตัวยิง ยิงไปที่บัตรคนนี้อีก ในระบบก็จะสามารถ สรุปว่า คนนี้ไปที่ไหนบ้าง  กรณีนี้ก็จะมีรายงานการเยี่ยมชมบูทของผู้เข้างานละ  ว่าคนนี้ไปบูทไหนบ้าง  แล้วทุกคนที่เข้าไปในงานไปบูทไหนบ้างก็จะรู้ทั้งหมด ถ้าแต่ละบูทใช้ตัวยิงบาร์โค๊ดเหมือนกันหมดนะครับ เรียกว่าเซ็ทกันเป็นระบบงานเลย สรุปว่า จะมีรายงานวิเคราะห์การเยี่ยมชมบูทของคนเข้างาน   รายงานบูทที่มีผู้เข้าชมมากที่สุด เรียกดูลำดับที่หนึ่งถึงร้อยได้  เพื่อวิเคราะห์ว่าบูทไหนน่าสนใจ

ประโยชน์ของผู้จัดงานคืออะไรครับ

      -ปีหน้ารู้แล้วว่าจัดงานอีกควรเชิญบูทไหนมาออกงาน

      -เป็นการบริการให้กับผู้ออกบูทเลย ว่าใครสนใจบูทไหนบ้าง แจกรหัสพาสเวิร์ด ให้ผู้ร่วมออกบูทเข้าไปดูรายละเอียดเลย ชื่อ เบอร์โทร ว่าไอ้ที่ยิงบาร์โค๊ด คนที่สนใจเข้ามาที่บูท ของเค้ามีกี่คน แล้วก็นำชื่อ เบอร์โทรหรือ อีเมล์ ไปทำการตลาดต่อได้ ไม่ต้องมานั่งจดรายชื่อกันเอง  แล้วบางทีก็ต้องเอาไปคัดลงคอมพิวเตอร์กันอีกรอบ เป็นการทำงานซ้ำซ้อนครับ ถ้าผู้เขียนเป็นผู้วางระบบนะครับ จะแถมระบบติดตามลูกค้าให้ผู้ร่วมออกบูทอีกต่างหาก คือหลังเลิกจากงานแล้ว ก็ให้ใช้ระบบติดตามลูกค้าฟรีต่อไปเลย คิดดูซิครับ ปีหน้าจัดงานอีกจะมาออกงานกับเรามั๊ยครับ ถ้าเราเป็นผู้จัดงาน

      -ผู้จัดงานรู้รายชื่อคนร่วมงานทั้งหมด สามารถส่งเมล เชิญให้มาร่วมงานได้อีก แล้วก็เจาะจงด้วยว่าเชิญไปบูทไหนบ้าง หรือจะเพิ่มการทำการนัดหมายเพื่อพูดคุยกับคนที่มาออกบูทเลยก็ได้ เรียกว่าผู้จัดทำตัวเป็น คนจับคู่ธุรกิจให้เลย เอาผู้ซื้อและผู้ขายมาชนกัน  อย่างนี้ใครจะไม่อยากออกบูทครับ  เพราะเท่าที่ผู้เขียนสังเกตุดูคนที่มาออกบูทก็ต้องการตัวแทนขาย ไม่ใช่ต้องการคนมาชิมแค่อาหาร บางคนไปแต่ละบูทก็รอชิมอย่างเดียว เรียกว่า ไม่ต้องทานอะไรไป ออกจากงานอิ่มเลยละครับท่าน

      -รู้ว่างานควรออกมาในรูปแบบไหน  ในเมื่อรู้ว่าผู้เข้าชมงานสนใจอะไร ไม่สนใจอะไร ก็สามารถปรับปรุงรูปแบบของงานให้เหมาะสมได้

ประโยชน์ของผู้ออกบูท

      -รู้ว่าสถิติคนที่สนใจสินค้าของตัวเองเท่าไร  น่าจะมาออกงานหรือไม่

      -ถ้าผู้จัดการมีฐานรายชื่อคนที่สนใจสินค้าที่ตัวเองจะนำมาออกบูท ก็สามารถ ทำตลาดก่อนที่จะออกบูทได้ล่วงหน้า โดยการเมลไปแนะนำตัว แล้วนัดหมายให้มาคุยธุรกิจที่บูท เพราะปัญหาที่ผู้เขียนพบก็คือ คนที่ไปเดินส่วนมากอาจไม่ใช่คนที่จะมาดิวธุรกิจ มีซักกี่เปอร์เซ็นต์ที่จะไปคุยตกลงธุรกิจกับบูทต่างๆที่เอาสินค้ามาโชว์  จริงๆแล้วผู้เขียนคิดว่า คนที่มาออกบูท รู้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ว่าลูกค้าเค้าคือใคร เท่าที่ผู้เขียนเดินชมบูทของคนไทยที่มาขายอาหาร ก็จะมาหาตัวแทนขายสินค้า ไม่ว่าจะเป็นแลตตาซอย  เครื่องดื่มไอวี่  สุรพลฟูดส์  ฯ การที่จะมาหาตัวแทน คงไม่ใช่มาหาคนที่มาเดินที่ในงาน มันหาได้ตั้งแต่ก่อนหน้าที่จะมาออกงานแล้ว ไปหาในอินเตอร์เน็ตว่าใครเป็นผู้นำเข้าสินค้า เพื่อที่จะมาขายในออสเตรเลียบ้าง ก็สามารถ ทำได้แล้ว ติดต่อได้แล้ว ตลอดเวลาก่อนที่จะมาออกบูท แต่ที่มาออกบูท อันนี้ตามความเห็นของผู้เขียนนะครับ ก็เพื่อที่จะมาเจอกับคนที่สนใจเรา หลังจากที่เราคุยในขั้นต้นก่อนหน้านี้แล้ว  มาเจอตัวจริง เสียงจริง เห็นสินค้าจริงๆที่นำมาโชว์ มาชิมกัน แล้วก็ดิวธุรกิจ อย่างนี้ในความเห็นของผู้เขียนคิดว่าน่าจะคุ้มกับการที่จ่ายเงินค่าบูท  ค่าเวลา ค่าตั๋วเครื่องบิน  ที่มาออกบูท

ประโยชน์ของผู้เข้าชมงาน

      -ไม่ต้องมานั่งสมัครเข้างานในปีหน้า ข้อมูลกรอกไปแล้ว จะได้รับเมลยืนยันจากผู้จัดงานว่าจะเข้าร่วมงานอีกมั๊ย  แค่กดโอเค ระบบก็ออกใบเข้างานให้แล้ว

      -ถ้าผู้จัดมีระบบนัดหมายให้คุยแต่ละบูทได้ แล้วก็มีรายละเอียดโชว์ที่เวบก่อนว่าบูทไหนขายอะไร ก็จะยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่คือ สามารถนัดคุยได้ล่วงหน้าเลย ว่าสนใจอะไรจะไปพบเวลาไหน  ดีกว่าไปดูโดยไม่มีเป้าหมายอะไร เสียเวลาเดินครับ เสียเวลาไปสอบถามคนที่อยู่บูทด้วย ต่างฝ่ายต่างเสียประโยชน์ครับ

ผู้เขียนเคยเสนอระบบการเข้าชมงาน กับผู้จัดงานไอทีทั่วประเทศที่เมืองไทยนะครับ คล้ายๆแบบนี้ละคับ ก็คือให้มีนักศึกษามานั่งที่หน้างาน ตั้งคอมพิวเตอร์ไว้เลยกี่ตัวก็ขอสปอนเซอร์มา  เครื่องแต่ละยี่ห้อยินดีให้ยืมอยู่แล้วละครับ นักศึกษาก็ขอความสนับสนุนกับสถาบันที่ไปใช้สถานที่เค้า เพราะโดยมากจัดในมหาวิทยาลัยในแต่ละจังหวัด ระบบที่จะให้กรอกผู้เข้าชมงานผู้เขียนก็ไม่คิดค่าใช้จ่าย มีอยู่แล้วบนอินเตอร์เน็ต  แล้วการบันทึกรายละเอียดผู้เข้าชมงานก็ไม่ต้องนั่งบันทึกหรอกครับ ขอสปอนเซอร์จากบริษัท เครื่องรูดบัตรประชาชน รูดไปก็ได้ข้อมูลมาแล้ว ทั้งชื่อ นามสกุล วันเกิด แล้วก็เซฟเก็บที่ระบบไว้ เรียบร้อยครับ หลังจากนั้น ถ้าจะเชื่อมเครื่องทุกเครื่องในทุกบูทที่ออกงานด้วยระบบไวเลส ก็ได้  คนที่เข้าชมงานเราก็ออกบัตรให้เค้ามีแถบบาร์โค๊ด  เข้าไปบูทไหนสนใจก็ยิงบาร์โค๊ดที่บัตรคนเข้าชมงาน หลังจากนั้นข้อมูลต่างๆในข้างต้นก็จะได้มาตามที่บรรยายละครับ ท่านผู้อ่านคิดว่าอย่างไรครับ ประโยชน์ที่ได้จากการใช้ไอทีกับงานแสดงสินค้า ใช้ได้มั๊ยครับ ที่ได้ประโยชน์ทั้งผู้จัดงาน  ผู้ออกงาน ผู้เข้าชมงาน ซักวันนะครับฝันของผู้เขียนจะเป็นความจริง  แล้วจะมารายงานให้ทราบครับผมเมื่อวันนั้นมาถึง   …..

ก่อนจบฉบับนี้ขอเล่าเรืองที่ตลกไม่ออกที่ไปเจอคนญี่ปุ่นสองคนพูดไทยชัดมากมาออกบูทขายอาหารไทยเป็นแพ็คแบบสำเร็จรูปแค่เวฟก็กินได้แล้วเค้าบอกว่าอาหารไทย อร่อยแล้วก็ราคาถูก เค้าดิวกับทุกโรงงานในไทยผลิตให้เค้าแล้วเค้าส่งออกไปขายที่ญี่ปุ่นทำตลาดได้ปีละ สี่ร้อยล้านบาท นี่มาออกบูทในงานนี้มาหาตลาดที่ออสเตรเลีย คิดดูนะครับว่า กรณีนี้เป็นอย่างไร  ผู้เขียนรู้สึกอึดอัดจนพูดไม่ออก ว่าทำไม่คนไทยไม่ทำเอง